Streszczenie
Życie Bolesława Ałapina (1913-1985), jednej z barwniejszych postaci warszawskiego środowiska psychiatrycznego okresu powojennego, obrazuje koleje losu Polaków żydowskiego pochodzenia. Jest ono wyrazem zwycięstwa pragnienia samorealizacji nad śmiercią, optymizmu nad pesymizmem okrucieństw wojny, ale zarazem potwierdzeniem faktu, że następujące po sobie doświadczenia shoah i stalinizmu czyniły niekiedy człowieka bezbronnym wobec roztaczanych przez komunizm miraży lepszego i sprawiedliwszego jutra.