Streszczenie
Celem pracy była ocena przydatności testów uczenia się w diagnozie różnicowej depresji i rozlanych lub rozsianych uszkodzeń mózgu. Zbadano dwie grupy pacjentów. Pierwsza grupa składała się z 21 pacjentów (14 kobiet, 7 mężczyzn) z umiarkowanie nasiloną depresją endogenną. Drugą grupę stanowiło 21 osób (13 kobiet, 8 mężczyzn) z niewielkiego stopnia rozlanym uszkodzeniem mózgu. Uzyskane wyniki wskazują, że ilościowe oszacowanie zdolności uczenia się jest mało przydatnym wskaźnikiem w diagnozie różnicowej. Badane grupy nie różniły się miarami rozpoznawania oraz ogólnym poziomem wykonania testów uczenia. Jednakże dane wskazywały na jakościowe różnice pomiędzy grupami pacjentów. U osób z uszkodzeniem mózgu stwierdzono znamiennie większy efekt świeżości w teście uczenia się wzrokowo-przestrzennego oraz istotnie więcej pomyłek w próbie rozpoznawania słuchowo-werbalnego. Rezultaty interpretowano w kategoriach teorii wyjaśniającej zapominanie deficytem wydobycia materiału z pamięci z uwzględnieniem wpływu motywacji na ten proces.