Streszczenie
Celem pracy jest próba podsumowania wiedzy dotyczącej zastosowania klinicznego kwasu walproinowego i jego soli sodowej (Depakine), ze szczególnym uwzględnieniem aspektów praktycznych stosowania tej grupy preparatów. Kwas walproinowy zaliczany jest do leków pierwszego rzutu w leczeniu padaczki. Jest bardzo skuteczny w leczeniu pacjentów z napadami pierwotnie uogólnionymi drgawkowymi i niedrgawkowymi (napady nieświadomości, miokloniczne i toniczno-kloniczne). Sól walproinowa jest lekiem z wyboru w leczeniu młodzieńczej padaczki mioklonicznej. Ostatnie badania wskazują, że lek ten jest skuteczny w leczeniu padaczek ogniskowych zarówno w mono-, jak i politerapii. Kwas walproinowy wykazuje porównywalną skuteczność do etosuksymidu w leczeniu napadów nieświadomości, a do karbamazepiny i fenytoiny w leczeniu zarówno napadów toniczno-klonicznych, jak i częściowych. Stosowany w monoterapii nie wymaga u wszystkich pacjentów monitorowania stężenia leku. Najczęstszym zależnym od dawki objawem niepożądanym jest drżenie. Inne objawy dotyczą wzrostu ciężaru ciała i wypadania włosów. Reakcje idiosynkratyczne są rzadkie. Jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, może występować ryzyko teratogenności, stąd niezbędna jest bardzo dokładna ocena okresu ciąży. Wyniki badań wskazują na skuteczność dożylnej postaci kwasu walproinowego w stanie padaczkowym. Wnioski: kwas walproinowy i jego sole mają szerokie spektrum działania, nie indukują innych typów napadów i nie zaburzają funkcji poznawczych. W praktyce wybór pomiędzy lekami pierwszego rzutu może opierać się na innym profilu objawów niepożądanych.