Archiwum 1992–2013

Ostatnie lata przyniosły zauważalny postęp w zakresie metodologicznych podstaw diagnostyki psychiatrycznej. Ostatecznym wyrazem takiego rozwoju, rozciągającego się na wszystkie trzy fazy (fenomenologiczną, nozologiczną i taksonomiczną) procesu diagnostycznego, są współczesne klasyfikacje zaburzeń psychicznych, z których dwie (DSM-III-R i ICD-10), wyróżniają się nie tylko międzynarodowym zasięgiem, lecz również nowymi założeniami metodologicznymi i rozwiązaniami praktycznymi.

Międzynarodowa klasyfikacja zaburzeń snu systematyzuje dotychczasową wiedzę o zaburzeniach snu w oparciu o kryterium mechanizmów patofizjologicznych. Ma służyć celom diagnostycznym i epidemiologicznym. Wyróżnia 4 grupy zaburzeń: (1) dysomnie, (2) parasomnie, (3) zaburzenia snu towarzyszące chorobom psychicznym i somatycznym, (4) proponowane zaburzenia snu. Dysomnie i parasomnie obejmują główne, pierwotne zaburzenia snu. Klasyfikacja szczegółowo i wielostronnie (objawy, przebieg i rokowanie, podłoże patologiczne, powikłania, wyniki badań EEG snu i innych prób laboratoryjnych, diagnostyka różnicowa, przedmiotowe piśmiennictwo) omawia poszczególne jednostki zaburzeń snu. Obiektywna ocena charakterystycznych objawów bazuje na wynikach poligraficznych badań snu i czuwania.

Przedstawiono wybrane zagadnienia dotyczące zaburzeń odżywiania się: ich rys historyczny, klasyfikację oraz obraz kliniczny. Uwzględniono występowanie zaburzeń odżywiania się u mężczyzn.

Opisano przegląd koncepcji etiologicznych zarówno jadłowstrętu psychicznego jak i bulimia nervosa. Przedstawione teorie uwzględniają wpływ czynników indywidualnych psychologicznych, rodzinnych i społeczno-kulturowych na powstanie i przebieg zaburzeń odżywiania się.