1995 zeszyt 3

Powrót do zeszytu

Tom 4, zeszyt 3

Leczenie i rehabilitacja depresji

Zmiany immunologiczne a oporność w leczeniu depresji

ANNA SŁUŻEWSKA1,2, Janusz Rybakowski1, MAŁGORZATA SOBIESKA3, KRZYSZTOF WIKTOROWICZ3
1. Katedry i Kliniki Psychiatrii AM w Bydgoszczy
2. Katedry i Zakładu Farmakologii AM w Poznaniu
3. Zakładu Immunologii Kliniki Reumatologii AM w Poznaniu
Postępy Psychiatrii i Neurologii, 1995, 4, 231-237
Słowa kluczowe: depresja endogenna, białka ostrej fazy, mikroheterogenność główna

Streszczenie

U 60 chorych z depresją endogenną (11 mężczyzn, 49 kobiet, w wieku 25-66 lat) wykonano, w okresie fazy chorobowej, przed rozpoczęciem leczenia farmakologicznego, badania poziomu białka C-reaktywnego (CRP) i alfa-1-kwaśnej glikoproteiny (AGP), jak również badanie mikroheterogenności AGP. Spośród badanych chorych, 34 spełniało kryteria oporności na leczenie farmakologiczne (przeprowadzone uprzednio dwie kolejne kuracje farmakologiczne nie przyniosły zadowalającej poprawy). Grupa ta, w porównaniu z grupą pozostałych 26 chorych, cechowała się dłuższym przebiegiem choroby, jak również dłuższym okresem trwania fazy chorobowej. Porównanie obu grup wykazało u chorych lekoopornych istotnie wyższe stężenia AGP w surowicy, wyższe wartości wskaźnika mikroheterogenności AGP, jak również wyższe liczby monocytów w porównaniu z pozostałymi chorymi. Stwierdzane zmiany w grupie chorych lekoopornych można traktować jako wykładniki nadmiernej aktywacji immunologicznej. Mogłoby to sugerować, że cechy takiej aktywacji wiążą się z gorszymi wynikami leczenia farmakologicznego u chorych z depresją endogenną.

Adres do korespondencji:
Dr A. Służewska,
Klinika Psychiatrii Dorosłych AM w Poznaniu,
ul. Szpitalna 27/33,
60-572 Poznań