Streszczenie
Cel. Przedstawienie współczesnych poglądów dotyczących patogenezy i postępowania terapeutycznego w przypadku wystąpienia zaburzeń sekrecji śliny (kserostomii i sialorrhei) spowodowanych przyjmowaniem leków psychotropowych.
Poglądy. Leki psychotropowe oddziałując na receptory układu autonomicznego zaburzają jednocześnie sekrecję śliny. Suchość w jamie ustnej jest uciążliwym objawem ubocznym, występującym najczęściej w przebiegu leczenia trójpierścieniowymi lekami przeciw-depresyjnymi. Zalecanym, ale nie w pełni skutecznym postępowaniem jest stymulacja sekrecji śliny na drodze mechanicznej (np. żucie gumy), chemicznej (aplikacja roztworu kwasu cytrynowego na błonę śluzową języka) lub farmakologicznej (np. pilokarpina). Slinotok najczęściej powodowany jest przez klozapinę. Nie opracowano schematu postępowania w przypadku nadmiernej sekrecji śliny, a publikowane prace mają najczęściej charakter kazuistyczny. Opisywano skuteczne próby leczenia ślinotoku benzatropiną, terazosyną atropiną, klonidyną, pirenzepiną, skopolaminą, biperydenem oraz toksyną jadu kiełbasianego.
Wnioski. Zastosowanie odpowiedniego leczenia zaburzeń wydzielania śliny może znacząco wpłynąć na przebieg terapii zaburzeń psychicznych.