Streszczenie
Cel. Porównanie poziomu poczucia alienacji (PA) u chorych na stwardnienie rozsiane (SM) i chorych z dyskopatią. Uwzględniono zmienne indywidualne (wiek, wykształcenie, płeć, poziom poczucia wsparcia społecznego) oraz kliniczne (czas trwania choroby w obydwu grupach i przebieg schorzenia w przypadku SM) wiążące się z poziomem poczucia alienacji.
Metoda. W badaniu uczestniczyły 23 osoby chorujące na SM oraz 20 osób z dyskopatią. Wykorzystano Skalę poczucia alienacji, Skalę wsparcia społecznego (obie metody autorstwa K. Kmiecik-Baran) oraz zmodyfikowaną wersję MMSE.
Wyniki. Obie grupy nie różniły się pod względem poziomu poczucia alienacji i poczucia otrzymywanego wsparcia społecznego uzyskując wyniki wskazujące na satysfakcję z kontaktów społecznych. Niektóre czynniki indywidualne i kliniczne w odmienny sposób kształtowały poziom PA w porównywanych grupach. U starszych chorych na SM maleje poczucie alienacji i izolacji, zaś u osób z dyskopatią wraz z wiekiem rośnie ogólne poczucie alienacji. Czas trwania choroby nie miał związku z nasileniem PA w żadnej z grup; podobnie płeć nie różnicowała wyników. Wynik MMSE korelował ze wskaźnikami poczucia alienacji jedynie w grupie chorych z dyskopatią. Chorzy ze zwalniająco-postępującą postacią SM charakteryzowali się wyższym wskaźnikiem PA i jego wymiarów niż chorzy z postępującymi typami przebiegu choroby.
Wnioski. Wyniki pozwalają dyskutować rolę wsparcia społecznego w kompleksowej rehabilitacji pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Pozwalają także wnioskować o wysokim poziomie różnorodnych oddziaływań wspierających tę grupę chorych.