Streszczenie
Cel. Związek bólu z depresją jest powszechnie uznawany. Pacjenci z dyskopatią lędźwiową narażeni są na przewlekle dolegliwości bólowe kręgosłupa, mogące być przyczyną stanów depresyjnych. Ocena poziomu depresji umożliwia optymalizację procesu terapeutycznego. Może również stanowić pośrednią ocenę skuteczności leczenia. Celem pracy była analiza objawów depresyjnych u pacjentów z dyskopatią lędźwiową leczonych wyłącznie zachowawczo bądź operowanych.
Metody. Badaniami objęto 665 pacjentów w wieku od 16 do 76 lat z dyskopatią na poziomach L4-L5, L5-S1 - 348 pacjentów leczono wyłącznie zachowawczo, 317 pacjentów przebyło zabieg operacyjny. Obserwacją objęto okres hospitalizacji oraz ponad dziesięcioletni okres po opuszczeniu Kliniki. Analizowano trzy grupy wiekowe: osób młodych (do 30 roku życia), w wieku średnim (31-50 lat) oraz w wieku starszym (powyżej 50 roku życia). Poziom depresji oceniono na podstawie testu analizującego częstość występowania objawów depresyjnych opracowanego na podstawie skali samooceny depresji..
Wyniki. Wykazano, że pacjenci z dyskopatią lędźwiową ujawniali wysoki poziom zaburzeń depresyjnych: szczególnie zaburzeń snu, zaburzeń koncentracji, zdolności podejmowania decyzji. Poziom depresji korelował z oceną bólu kręgosłupa oraz oceną „jakości życia" pacjentów. Objawy depresyjne u pacjentów nasilały się wraz z czasem trwania choroby. osiągały wyższy poziom u pacjentów w wieku młodym i średnim niż u starszych oraz o leczonych zachowawczo w porównaniu z leczonymi operacyjnie.
Wnioski. Względnie wysoki poziom depresji u osób leczonych z powodu dyskopatii lędźwiowej korelował z oceną poziomu bólu kręgosłupa oraz jakością życia chorych. Wykazywał tez zależność depresji od wieku chorych, czasu trwania dyskopatii oraz zastosowanego jej leczenia.