2004 zeszyt 3

Powrót do zeszytu

Tom 13, zeszyt 3

Artykuł oryginalny

Ocena zmiany nasilenia objawów zespołu piekących ust (Burning Mouth Syndrome - BMS) po leczeniu citalopramem u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami lękowymi lub depresyjnymi i bez zaburzeń psychicznych

ADAM MILLER1, ILONA MILLER2, ANNA KURNATOWSKA3, Jolanta Rabe-Jabłońska1
1. ¹ Kliniki Zaburzeń Afektywnych i Psychiatrii Młodzieży Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
2. SPZOZ Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego Nr 6 w Łodzi
3. Zakładu Periodontologii i Chorób Błony Śluzowej Jamy Ustnej Katedry Stomatologii Zachowawczej, Endodoncji i Periodontologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Postępy Psychiatrii i Neurologii, 2004, 13 (3), 201-214
Słowa kluczowe: zespół piekących ust, współwystępowanie zaburzeń lękowych i depresyjnych, leczenie citalopramem

Streszczenie

Cel. Zespół piekących ust (burning mouth syndrom – BMS) definiuje się, jako uczucie palenia, pieczenia błony śluzowej jamy ustnej u pacjentów z niezmienioną błoną śluzową w badaniu klinicznym. Z BMS często współwystępują zaburzenia lękowe lub depresyjne. Leczenie BMS jest trudne, ale zachęcające są wstępne wyniki nielicznych badań dotyczących wyników leczenia BMS lekami przeciwdepresyjnymi w dawkach stosowanych w terapii depresji. Celem badania była ocena skuteczności leczenia citalopramem dolegliwości bólowych oraz zaburzeń lękowo-depresyjnych w przebiegu BMS, a takie ocena korelacji pomiędzy poprawą stanu psychicznego a zmniejszeniem nasilenia dolegliwości bólowych; określenie różnic w skuteczności leczenia citalopramem objawów BMS pomiędzy grupą pacjentów z towarzyszącymi zaburzeniami depresyjnymi lub lękowymi a grupą bez tych zaburzeń; wyodrębnienie zmiennej (demograficznej lub obrazu BMS) predysponującej pacjentów z BMS do uzyskania poprawy w zakresie stanu psychicznego lub nasilenia bólu.

Metoda. Grupę badaną stanowiło 66 pacjentów z rozpoznanym BMS. Wszystkich pacjentów zbadano psychiatrycznie i zdiagnozowano zgodnie z kryteriami diagnostycznymi ICD-l0, uwzględniając szczególnie ocenę poziomu lęku i depresji (skala depresji Hamiltona, skala depresji Becka, skala lęku Hamiltona) oraz natężenie dolegliwości bólowych (sześciostopniowa skala numeryczna), a następnie leczono citalopramem w dawce dobowej 20 mg przez 6 tygodni. Skuteczność leczenia oceniano w 14 i 42 dniu przyjmowania leku przy pomocy ww. skal.

Wyniki. U 1/3 badanych stwierdzono poprawę w zakresie dolegliwości bólowych po 6 tygodniach leczenia citalopramem. Citalopram był znacząco bardziej skuteczny w leczeniu objawów BMS w grupie ze współistniejącymi zaburzeniami depresyjnymi lub lękowymi, w porównaniu z grupą bez takich zaburzeń. Leczenie citalopramem zmniejszało poziom lęku i depresji u pacjentów z BMS z tymi zaburzeniami. Istniała korelacja pomiędzy poprawą stanu psychicznego a zmniejszeniem nasilenia dolegliwości bólowych. Nie stwierdzono różnicy w obrazie klinicznym, czasie trwania BMS oraz cechach demograficznych między pacjentami, u których wystąpiła poprawa stanu psychicznego i/albo poprawa w zakresie dolegliwości bólowych, a pacjentami, którzy nie uzyskali poprawy stanu psychicznego i/albo zmniejszenia nasilenia bólu po leczeniu citalopramem.

Wnioski. Leczenie citalopramem może być skuteczną metodą terapii BMS, szczególnie u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami lękowo-depresyjnymi.

Adres do korespondencji:
Dr Adam Miller,
Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychiatrii Młodzieży Uniwersytetu Medycznego,
ul. Czechosłowacka 8110,
92-216 Łódź